Alâeddin Dayımın Kanseri

Çok yazık seni attı illet mezara
İçinde çürüdüğün gara toprağa
Çok benzerdin taze gül ile nara
Kuruyup yok oldun karışıp yaprağa

Kanser illeti ciğerini mahvetti
Seni seven bizleri yere devirdi

Ağla gözüm kar etmez kemiren kansere
Naçar kalmıştı tabipler, devasız ülsere
Üzüp kimseyi dokunmadın zülfü yâre
Lakin biz üzüldük sığmadık göğe yere

Vahşi Kansermiş gülümüzü yok etti
Dermansız hastalık bizleri kahretti