Alacakaranlık Şiiri - Ali Osman Dönmez

şarkılar söylüyorum içime doğru damarlarımda çağıldıyor ırmaklar
şebnem damıtıyor şafak sakallarıma yapışıyor rüzgâr
ben hiç marş söylemedim nutuklardan kaçtım
kaçtım rüyalara kefen biçen avcılardan
çocukluğumda yüzen esmer bulutlar değil kuş cıvıltıları
gece çöker masal başlar uzardı yollar
yepyeni dünyalar örerdi ellerim

şafağı kuşanırdım yollar alacakaranlıktı o zaman
bakirdi denizlerim hürdü dalgalarım
uyudum yüreğimin nehirlerinden geçerken
tuttular beni köprüler buz kesildi ellerim
hangi taşla bilendi bilemezsiniz öfkemin kılıncı

tutuştur sözlerinle çocukluğumu münadi
bilinsin hangi denizin imbatıdır nefesimdeki tütsü
benim şarkılarım vardı alacakaranlıkta kaldı siyah beyazdı o zaman hayat
al kırmızı ayakkabılarını renkli yalanlarını da al götür müjdelerini
benim yalnız mabetlerde yükselir ellerim

çatallandı gölgeler sözler fısıltıya gömüldü
derinden yürür artık hırsın kadim süvarileri
haset işgali benliğim sarardı mevsimler tarlalar kurak
hangi murdar niyetin istilâsındadır topraklarım
al aydınlığını ruhuna sar lakin kalsın benimle alacakaranlık
şafak atıyor doğacak birazdan çocukluğum

Türk Edebiyatı Dergisi Ocak 2007