Alaca Şafak Şiiri - Fatma Kablan

Yaşam o denli boş o denli yıpratıcı ki,
Gözleri alaca şafakta parlayan yârim,
Dayanmaya takatim kalmadı yardım et,
Aman diliyorum senden…

Yalvarışlarımın en sarsıcı olanı bu,
İçinde bulunduğum vaziyetlerin en vahimi,
Sevgimin en kuvvetli anı,
Muhtaçlığımın son raddesi…

Evet, canına yandığım sevgilim,
Sana muhtacım…
Şiir gibi özledim seni
Doludizgin yaşamak gibi, aşk gibi,
Özledim seni…

Gelmeyeceksin biliyorum,
Yine kendi ayazıma vuracaksın beni.
Üşüdüğümü bir yerlerde bilmeden
Başka insanlara sunacaksın sevgini.

Labirentlere bırakılmış kobaylar gibi
Bir o yana bir bu yana koşuyorum
El yapımı çaresizliklerin ortasında…
Yanlış anlaşılmak, ilgisiz hallere yamamak kendini.

Yaklaşık onsekiz senedir aynı çıkmaz sokaktayım,
Başlangıcım gibi sonum da bana ait değil,
Ne yaşadığını hissedememek ne ölememek o kadar acı ki…
İşte içime hapsettiğim ama buna değmeyen sevgilim,
Tek sebebi sevgimin bu çaresizlikte bırakmamandı beni.

Ne yazık ki yine aldandım
Alaca şafak gözlü sevgilim
Yüzündeki her hare, gülümseyişindeki sevinin,
Kaçıracağını sandım beni benden,
Ama herkes gibi sen de ben gibi,
Bir hayali yaşamak istedin…