Alaca'mı Öğdüler Şiiri - Bahattin Tonbul

Alaca’mı öğdüler, Alaca’mı sevdiler
Bağa bahçe dediler, sevdasını derdiler
Uzaklarda gördüler, el aleme güldüler
Hakka aşık verdiler, hayallere girdiler

Dalından kopan yaprak, akibeti sorulmaz
Rüzgar nereye esse, oda onunla gider
Sahip olduğun varlık, duran günde yorulmaz
Onlar benim sevdalım, hasret içinde keder

Kalbimizde sevgiyi, yüzünüzde o nuru
Ruhumuzda mutluluk, sevdası neden duru
Evimizde bereket, güzel günlerin sırı
Alaca’dır sevdalım, Alaca’mı dediler

Kimseye soramadık, bütün dert senli benli
Dağ taş dolu bıtırak, her tarafı dikenli
Alacam toprak kokar, dörtbir yanı desenli
Alaca’dır sevdalım, Alaca’mı verdiler

Yüreğinde acısı, bitmez tükenmez nazı
Üzerine saldılar, ne kopek ne de tazı
İki koldan sarıldı, teli kopmuş o sazı
Alaca’dır sevdalım, Alaca’mı sevdiler

Bahattin çok uzaktan, zincirleri taktılar
Gözlerini bağlayıp, yüreğini yaktılar
Birleşen o dört yolu, meydanına çaktılar
Alaca’dır sevdalım, Alaca’mı övdüler
Bahattin Tonbul
27.3.2016