Alaca Karanlıkta Gözlerim

Penceremde sis bulutları
Geçiyoruz Bolu Dağlarını
Sarılmış boyunlu kazak gibi
Dağlar, hakikaten dumanlı
Eteğinde bir köy var! Minaresi çıplak
Örtülmüş üzeri, beyaz yorgan misali

Bir göz bir aralık
Bir yorgan altında bilmem kaç çocuk
Sarılmıştır, küçük bedenleri
Ilık nefeslerinin ısıttığı, sönük tezek sobaları
Etrafında, düş kuran körpe oğlaklar
Şimdi çocukluğum uyuyor, orada
Aynı yorgan altında...

Yan profilden ezberlediğim kız
Nasılda büzülmüş, koltuğuna
Boynu da düşmüş, O şimdi tatlı rüyasında
Ağrısını önleyebilirim, ellerim dokunsa
Ellerim...
Birazdan boynu ağrıyacak!
Çaresizim...

Alaca karanlıkta gözlerim
Gökyüzünde kalmış, birkaç nöbetçi yıldızlar
Günü devredecek birini arıyorlar
Çocukluğum geliyor aklıma
Penceremde dedemin sesi
Sabah ayazı gibi
“Kalk öğlen oldu! ” derdi
Daha güneş doğmamıştı...

Kaç zaman rüyalarımız yarım,
Uykuya hasret koştuk tarlalara
Kaç zaman tepemizde alev,
Turşu suyu içtik, çinko çaydanlıklarda
Uykulu Öküzler dönerdi, çiğ düşen saplarda
Islak saplar erir miydi?
Neydi bu telaş? bu kavga?
Gün doğmadan güne başlama telaşı!
Neydi...

Günü, Yıldızlardan devralır,
Yıldızlara devredene kadar çalışırdı
Bir ömür yoksulluğa,
Oraklar, tırpanlar sallandı
Ömürler tükendi
Yoksulluk bırakmadı, yakamızı
Bir ömür, yıldızlarla nöbet tutup
Bir gün yıldızlar gibi, kayıp gittiler
Bir ömür tükettiler
Ne bağdaki üzümün tadı
Ne çift ne çubuk ne öküzler
Ne örs ne çekiç ne tırpan
Nede şafakta yankılanan, dingil sesleri
Hiçbir şeyin kalmadı, anlamı...

Bir ömür, şafak vakti kalktılar!
Bir ömrü, şafak vakti habersiz terkettiler!
Dedeler!
Onlar şimdi Gökyüzündeler...

(haziran 2002)