Alaca Karanlık Gözlerim

Alaca karanlığa düştüm, baba
Gün güne ağır, yağmurlu
Buhulu gözlerim doldu, akıyor
Yanaklarımdan, baba

Gece sustu, sokaklar ağlar,
Rüzgâr bile usulca donar.
Bir ses beklerim, uzaktan gelir,
Adını fısıldar, duvarlar.

Gözümde bir ışık yanmaz artık,
Küller içinde düşler yatar.
Seni arar bu yorgun kalp,
Her yankıda biraz dağlar.

Bir mezar taşı kadar sessizim,
Adını kazıdım kalbime, baba.
Zaman geçmez, rüya donuk,
Her gece aynı yara, baba.

Yıldızlara baktım, yoksun yine,
Gökyüzü bile siyah döküyor.
Bulutlar ağlar senin yerine,
Kader, adını kısık söylüyor.

Çocukluk resimlerim ıslanır,
Bir köşede eski defter.
Gülüşün kalmış kenarında,
Solmuş bir hatıra, kader.

Ev sessiz, duvarlar dinler,
Saatin tik takı yankılanır.
Her saniye bir ömür kadar,
İçimden bir nefes alınır.

Toprak kokar yağmur sonrası,
Bir dua yükselir göklere.
Adını anar bu titrek ses,
Kalbim yırtılır her hecede.

Aynada yüzüm solgun şimdi,
Sende kalan yanım eksik.
Büyüdüm mü, yoksa yandım mı,
Bilmiyorum baba, belki ikisi.

Bir rüya gördüm dün gece,
Elin değdi saçlarıma.
Uyandım, odada sessizlik,
Yalnızlık sinmiş duvarlarıma.

Yağmur diner, ben dinmem,
Her damla seni getirir aklıma.
Bir çocuk ağlar içimde hâlâ,
“Baba” der, cevap yok ardından.

Ve sabah olur, solgun bir ışık,
Yeni gün, eski yarayı taşır.
Ben hâlâ o karanlıkta kalırım,
Adın, kalbimde atar — yaşar.