Alaca Karanlık Şiiri - Aslan Bağcı

Çerden çöpten kulübede geziniyor
Ay şemsiyesini açmış mavi penceresinden
Alaca karanlıkta kanatlanan gecenin
Anılar tortullaştıkça masallaşıyor...

Rüzgar sürüklüyor topraktaki canlı yumağını
Ve sessizlik sözcüklerin tozlarını silkeliyor durmadan
Kararsızlığımda o ıssız yer benim miydi yar
Her aşkın alnında çalınmış ve bırakılmış bir keman

Belki bir pınardan eğilip susamış gibi su içtin
Başını kaldırdığında aynanın şavkı üstünde
İşte papatya çığlıkları içinde karşı tepeler
Çit sözcükleri dedin ve yürümeye devam ettin

Ey sessiz gecede duyulmayan muhteşem uzaklıklar
Ne kadar yürüsem bu yolda ne kadar gitsem
Bulutlar, bulutlar diyorum başımın üstünden
Turnalar gibi akıp gidiyor dağların ötesine

Masum bir alaca karanlıkta sen
Mecnun gibi kaldın yalnız çöllerde
Ufuklar aralanıyor bak göz göze geldiğimizde
Yorulmuş kanatların uçamaz oldun artık uzaklara.

Kasım 2014