Ömrüm ıssızlaşıyor sensizliğin her kalp atışında.
Kalemin iradesine yenik düşüyorum.
Yazıyor, yazıyor ve sonunda…
Sürme oluyor, gözlerimden akan.
Fikir oluyor, düşündükçe imkânsızlaşan.
Hiçbir kaba sığdıramıyorum aşkını.
Ve hiç anamıyorum aklım tahtasında çivi gibi duran adını.
Sürekli başka dağlar çıkıyor, unutamıyorum.
Aşkın ağır basıyor hep kalbimin terazisinde.
Şimdi ömrüme zaman üstünde uzaklaşan gidişlerdeyim.
Aydınlık sandığım koridorların sonu hep,
Sen; alaca karanlık…
Kayıt Tarihi : 20.2.2010 01:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!