Sararan bir yüz, gülmeyi unutan bir çift göz, yanlız lığa mahkum bir yürek ve alabora olmuş bir sevgi. İşte bir insanı yada insana benzemeye çalışan bir yaratığın hikayesi dir bu hüzünlü şiir.
Bilmediğim bazı sebep ler yüzünden kaybettim kendi özümü.
savurdum içimde kalan bir kaç gram umudu çorak bir tarlaya.
sonra suladım göz lerimden damlayan hayatsız suyla.
yıllarca yeşermesini bekledim ama umutlarım kayboldu o çorak toprakta.
Bugün seviştim, yürüyüşe katıldım sonra
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
Devamını Oku
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta