Alabora! Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Ben sensizken, bir vapurun sirensiz hali gibiyim.
Sensizliğimde en umursamazlığıma gizliyim.
Hani martılar dolanır ya sadakatle çevremde,
Gittiğinde martılara bile sırtımı çevirdim.

Koca bir vapurken sudan korkar oldum.
Su hasretliğiyle bana dokunurdu, o dokunurdu da ben, sensizliğime boğulurdum..

Tek yolcum sendin.

Şimdilerde ne gideceğim bir liman,
Ne de alacağım bir ‘sen’ kaldın.
Varsın gayri tüm limanlar, cayır cayır yansın.

Simdi deniz susuz,
Vapur ruhsuz,
Martılar aşksız…

Hey!
Eskilerde korktuğum, şimdilerde kurtuluşum olan fırtına!
Batır beni de bitsin artık bu alabora!