Alabora Şiiri - Zübeyir Kara

alabora olmuş bir dümenin
kalan kalıntılarına tutunmuş
dalgalarla boğuşurken amansızca
yüreğin feryadına kulak veren sese

gitarın bas tellerinden çıkan uğultu
saz nağmelerinin tıngırtısı
umutsuz gayesiz çıkılan yolculuklar
olmayacak sevdalara gönül vermeler

kalabalıkta yaşayan yanlız adam
dokunsak ah çıkar bu ne çok gam
azmı çokmu beklentiler
neden yaşarsın yaşlanırsın saniyelerle

nereye yolculuk bohcanda ne var
zümrüt diye yüklediklerin
bir hevesle çalıp biriktirdiklerin
bakır çıkarsa ne olacak hal

dur şöyle dur şöylede bir soluklan
ufuktan öte birde ardına bak
hangı hanlarda durakladın
hangi seraplardan doldurdun urbanı

meçhul değil yaşananlar
uzak değil varılacak toprak
şatafata ne gerek var
kimler ardından ağlayacak...

madem yaşıyoruz zamanın bir kesitinde
hayatın hakkını gayesiyle yoğurup
gerçek fiillerle gerçek aşkla
gerçek faile ilerlemektir yaşam.

yoksa işin sonunda alabora olmak
dibe çakılıp kalma olasılığı var.