Al Yağmur Götür Bu Aşkı Benden

Penceremin ardında yağıyorsun, ey yağmur!
Hızlı hızlı ve telaşlı hep damlaların.
Kim bilir yine hangi aşkı uzaklara sürüklüyorsun,
Götürüyorsun kaçarcasına, koşar adım.

Al yağmur! Al götür bu aşkı da benden,
Ben ben olalı hiç geçmemiştim, severek kendimden.

İçimde hafif bir ürperdin, kabardın mı yine ey aşk!
Gönlüm, yine mi uslanmadın da; dinlemedin anne sözünü.

Camın buğusundan mı,
Havanın serinliğinden mi?
Acaba bilemedim,
Şöyle, hafif hafif inceden bir titredim.

Yalnızdım..
Yoktu ya saran kolların,
Sıcak nefesini duymadım ya yüzümde,
Nasılda üşümeyeyim ben şimdi, söyle!
Ellerim böyle bom boş ve yorgun düşmüşken yere,
Nasıl kırılmasın benim kolum kanadım, böyle?

Ben küçük bir güvercin gibiydim,
Uçmayı ve hayatta kalmayı sen öğretmiştin.
"Hayatım" demiştin ya,
Ben "hayatımsın" sanmıştım,
Sensiz nasıl yaşanır aklıma dahi getirmemiştim.

Oysa bunu öğrenmeye çalışıyorum şimdi,
Sensiz nefes almayı da becerebilmeyi,
Gerçi; yaşam destek ünitesine bağlanmış da,
Her an tükenecekmiş gibi hissediyorum ya nefesimi,
Neyse...

Neyse ki;
Hayat bu ya, kalk ve yaşa diyor,
Kalk yeni güne uyan, yeni geceye uyu..

Ah be yağmur!
Sen ki şairlerin dinmeyen kalp romatizması,
Yağdıkça sızım sızım sızlatıyorsun yaralarını,
Yağdıkça hep daha da bi yakıyorsun canlarını.

Ama sen hep yağ e mi?
Bana gücenme de.
Seni de, derdimi de, şiiri de seviyorum ben.
Çok seviyorum..