Al Kalbimi Sende Kalsın Şiiri - Enver Ünver

Al götür kalbim sende kalsın,
Benim yerime o
Bir çayır otu zannettiğin her zaman
Bir baharda ırgalanırken kalbim,
Kalbimi al götür sana kalsın,
Öğle sonuna bakma sen,
Ben ufka el sallayınca gün uzanır
Ufuk utancından kızarırken önünde
Oradan dönerek maziye bakarken ben,
Kara sabandı hatırladığm,
Gün yanığı keletelerden derilen başaklarla
Yabalarla atılan samandı,
Bir esinti gelerek kulağıma “ver” dedi,
Her taneye verdiğim kalbim sana kalsın,
Oradan çıkıp gelince tanıyordun halbuki,
Geniş bir çimenlik bir ağaç arasından,
Çöl gibi bir ak bulutun , bana karşı savruluşu
O zaman gelen sevda imiş, o zamanmış,o zaman
O zamanmış ilk hamlede kalbe vuruşunda feryadım
Al şimdi kalbim sana kalsın
Ancak ne zamanki sen, yaklaşırken bana gülerek,
Durup yutkundum ve ilk defa donup kalışım ,
Hislerimi kaybederek Musa kavminden birimiyim ki;
Şimdi yarılan denizin arası neden beni sarmıyor
Karşıya geçmenin saadetini yaşıyorum;
Denizlerin arasında bedenimin yokluğunu düşünürken
Ummanlarda kalarak orada sorgulanmaktı telaşım
Azap odalarında duygularımın donup kalışı buydu.
Öyle bir andı, seni gördüğüm zaman dilimi,
Benliğimi kaybetmenin kıyısına, bir tebessüm içinde atan sen
Gönül dağımda bir indifa, sönmeyen alevler beni sarınca
Benim Sur'um oldu sandım ruhen yıkılırken
Bu anda hayalimdeki teccalı yendim derken
Bir lahuti ahraz nidasıyla bir anda senin tecessümün zuhur edince,
Beni bir saikanın vurduğunu anladım Başka sözüm kalmamıştı;
Senin olmadığın bir kalbim olursa bana gerekmez
Dedimki " Al kalbim sana kalsın"
Enver Ünver