Al Canımı Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Alacaksan incitmeden al canımı,
Önce açıver paslı parmaklarını boğazımı sıkan elin,
Tutup çıkarıver gözlerime çekilmiş milleri,
Al şu kanlı hançeri yüreğimin orta yerinden,
Çöz ellerimdeki zincirleri,
Ayaklarımdaki demir gülleleri,
İndir beni güneş altına kurulmuş çarmıhlardan,
İpli-urganlı sehpalardan indir beni,
Haydi göreyim
Seni.

Yapabilir misin?
Alabilir misin canımı incitmeden?
Dizlerini göğsüme bastırıp gırtlağımı hırıldatmadan,
Sızlatmadan etimi, kemiklerimi,
Gözlerimi yollarda,
Umutlarımı dağların arkasında bırakmadan,
Çöreklenmeden yüreğimin orta yerine
Bir kara yılan gibi,
Bedenimi örselemeden dikenli çalılıklarda,
Alabilir misin canımı incitmeden
Bir körpe baharda?

Ne gerek var bu işkencelere, iki gözüm
Amacın bu tatsız canımı almaksa?
Ne gerek var ezaya, cefaya?
Sermemiş miydim zaten canımı yıllar yılı
Bir didiklenmiş yol halısı gibi altına ayaklarının?
Katmamış mıydım sevdamı bir solgun nakış gibi içine
Her adımda yürüyüp gitmemiş miydin yüreğimde
Arkanda kanımdan ayakizleri bırakarak?
Dökülüp gitmemiş miydim ertelenmiş bir sonbaharda
Yaprak yaprak,
Kulun-kurbanın
Olarak?

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
BİR ŞARKI SÖYLE BANA İsimli Serbest Şiirler 'inden > 99-100/100)