Al-,beni İçimden Şiiri - Özdemir Aydın 2

hiç bir tapınak ruhumu temizlemez,
sen tutmazsan elimden, temizlenmez.

yüreğindeki, sen değilsen,
kimdir ?
her zerresi ay perdesi,
nabız gibi, ud nağmesi.
gölgesi suya düşmüş bir kadın,
gamzeleri mum alevi,
ezgili, mavi bakışlar arasından, denizi kabarttıkça kabartan.
şafağa kızıl karanfiller,
bırakta papatyalar içinde açsın.
"sen"li her yazışta mürekkep düş mavisi,
bakındığım pencereler menekşe sarısı, ufuklar kızıl turuncu.

senin yüreğinde ben yokum, arı ve bal gibi.
bir sürünmece yaşıyoruz, biz yokuz.
polenler başka coşmuş bu mevsimde.
uykular kahve rengi,
naftalin kokar alev kızılı yapraklar.
her ağlayış bir fırtına,
her fırtına bir özlem bırakır kıyıya,
ben senin narında, sen vuslatına yangın.

bırak içindeki baharları,
özgürce,
benim şiirlerim, bana benzesin.
uçuk olsun mesela, kendin olsun
rakı içen, ben olsun
şarkıların nağmesi,
gece kirpikli GÖNÜL olsun.

al-,beni içimden, sen olayım.
sen, koy kadehi,
sonsuzluk, sonum olsun.