Al Beni Götür Uzak Ölümlere

Beni en çok şiirler anlar
Her biri yar dokunuşlu
Her biri güneş yaldızlı.!

Kaybolsam da geçmişinde
Sesimde son söz olsan da
Boşluğumda kalsam da yapayalnız
Göz koltuğuma oturur bir anı!

Beni en çok romanlar anlar
Tek bir hece ile alıp bulur beni
Kimi zaman buğuludur
Kimi zaman tazelenir yaşamın rengi
Titrerim kagıda dokunan kalem gibi
Güneş görmemiş odamda dolaşır adımlar
Resimler iner anılardan
Gölgelerin dansını izler, üç gün önceler!

Beni ancak sevenler anlar
Söylemeden gözler her biri destan
Sessiz harfler mütavazi ve suskun
Vuslat sözünde yeminler aynı renk
Gözlerde tellenir dumanlanan bakışlar.!

Basİt bir aşk mıydı bizimkisi söyle
Özür diyorum geceler sizden
Yıldızlardan kopardığım hayaller kaldı boşlukta
Özür diliyorum gözlerim sizden
Endamına yandığım güneş yangınmış meğer
Başkaldıran duygularım kalbimde sızı şimdi!

Adını yazdığım ağaç, yaslandım yüreğine
Al beni götür uzak ormanına
Al beni götür uzak ölümlere.!