Al Beni de İçeriye Şiiri - Nurhan Göktürk

Kölen olmaya hazırdım,
Kapında inledim seni uyutmadım,
Bir kez olsun kapını açmadın.

Dolaştım durdum. kapı pencere,
Baca, dam, balkon görürüsün diye,
Bakmadın bir kez! .. Niye?

Seni delice sevmek oldu tek suçum,
Bir yudum sevgine daima açım.
Bak beklemekle ağırdı saçım.

Bir bardak acı çaya,
iki damla göz yaşına,
Kat ne olur, beni de hayatına.

Kabuk yeniledim, mevsimler değişti diye,
Arındım tüm suçlarımdan ziyade.
Aç kapını al beni de içeriye.

Selli, sümüklü Sarman'ı aldın evine,
Kıskançlıktan döndüm deliye,
Tırmaladım kaldırımları günden geceye,

Gidiyorum işte! ! ...
Hayatında yok bana yer.
Acı da olsa, çocuklar sevdiler...

Acıtmadı ne kuyruğumdaki tenekeler,
Ne de boynumda ki yağlı kementler,
Sonunda onlarda vazgeçtiler...

Beni bir söğüt dalında terk ettiler.
Acıdı mahalleli bak 'kediyi asmışlar' diye
Bir kez olsun bakmadın yüzüme,

Ölmüşte olsam seviyordum seni.
Boş ver! ! ! ... dedin,
'Alelade' bir sokak kedisi.

Nurhan Göktürk
(20 Aralık 2003/Antalya)