Al Altınları Ver Uykumu Şiiri - Salih Y ...

Kenar bir mahallede, iki komşu yaşardı
Birisi diğerine, taaccüple şaşardı

Çok zengindi bir taraf, diğeri ise fakir
Birinde hiç huzur yok, huzur olansa hakir

Düşündü zengin olan, ben neden rahatsızım
Fakir neşe içinde, ben zenginse bahtsızım

Karar verdi fakire yüz altın hibe yaptı
İşte o anda fakir, şifasız virüs kaptı

Altınları doldurdu bir çömleğe bıraktı
Yattı her gün ki gibi, ondan uyku ıraktı

Kalktı dolaştı biraz, bakındı sağa sola
Ufak çıtırtı duydu atladı hemen yola

Lahavle çekerekten tekrar yattı yerine
Daldı mali hülyada altınların seyrine

Birkaç gece böylece uykusuz gelip geçti
Anladı ki altınlar aldı huzuru biçti

Doldurdu bir keseye yanından uzak itti
Bunun yüzünden dedi vaki huzurum bitti

Komşuya koştu hemen ve girdi içeriye
Al dedi altınları, ver uykumu geriye

Oh be dedi dönünce uzandı yatağına
Bir daha düşer miyim malın mülkün ağına

Mal mülk elbette lazım, ama kasa, kesede
Kalpte olan dünyalık, kambur olur ensede

Gönül’e dolarsa mal ölüm bile zor olur
Gerilere bakmaktan yorgun hepten yorulur…