Aksu Ünal Şiirleri - Şair Aksu Ünal

Haftaya yalınayak girdim
kimseye sezdirmeden kendimi
titretirdim ben bastığım yerleri
gözlerimin buğusuyla temizledim
yere bıraktığım izleri
sustum ve ağaca adak adadım

Seninleyken bir ay parçası taşıyorum içimde
ışığını gözlerinden damla damla yüreğime damlattığım
düşünüyorum,
ayımın üstündeki her oylumu
senin ellerinle doldurduğumu

Beyaz bir elbise giymiş kız çocuğudur gelmen
ve çiçekleri göğsünde toplamıştır şimdi
güneş mi, çoktan doğmuştur gözlerinle
ağırlaşır eteğinin uçuş uçuş dönmesi

kitap ayracım olur senin gelmen

Zamana hile yapmışım gibi seviniyorum
seni tutup anılardan bugüne getirdikçe
ölüm ile ölümsüzlük melezleniyor seninle
zamana çelme takmışım gibi seviniyorum

Alışkanlıkların kendi bireysellikleri vardır

Bir gece olmuş kalbim
simsiyah
ellerinde ufalanıyor
gözlerinde güneş doğmuyor
benimkini al belli ki güneş de yoruluyor
gözlerim büyükçe bir dağ olmuş

Derecesini kendi kendine düşüren bir termometre gün
yükselmiyor içimizdeki sıcaklık
kulaklarımızda
zemindeki ayakkabı çiziği
arabanın ani fren sesi

Bir çocukluk uyanıyor
yaşlı bir kadının bedeninde
göz kapaklarına bindirdiği
engelleri, sitemleri
bir anlığına kayboluyor
gözlerindeki geçmiş çapağı

Kokun kokun kokun
bir sonbaharda karşıma dikildi
acımasızca ve bomboş baktı yüzüme
beni tanımadı
ya da tanımazlıktan geldi ama
ben soluk soluğa kaldım

Şehirlere binalara dokunuyorum,
saçların geliyor elime
müzikler çalınıyor,
seni duyuyorum
fakat
cümlenin başından ben, sonundan sen giriyorsun

Sana her baktığımda
içimdeki kız çocuğu ip atlamaya çıkıyor
ve seni görünce köşede, gülümsüyor
sana her baktığımda
geceleri yastığına konuşan bir oğlan görüyorum
demlenmemiş kelimeler olan odasında