Aksi - seda Şiiri - Oğuzhan Erdurak

Gecenin yalımı sertçe çarpıyor
Senden kalan mevsimlik aşk yanılsamalarıma.
Deniz, densiz bir kadın gibi kalça sallıyor
Ve sonra ayağıma uslu soluğunu bırakıyor;
Aynamdaki seni,
Yere doğru sendeleyen inatçı bir savaşçı gibi
Köpüren tüfeğiyle dipçiklemek için.
Ardından an ve an bir irkinti başlıyor
Ayağımdan – başıma,
Damarlarımdan - ruhuma uzayan kıyıları titreten.
Ay- ağında biriken yağmurlar sessiz kalmıyor bu uğultulara
Göz aklarım maviye dönüşüyor anların sonunda
Yıldızlar kayıyor derin bir akıntının sebebine.
Bütün bu sürüklenmelere ruhum ses vermesede,
Bedenim kayıtsız kalmıyor maviyle oynaşan kadının cilvesine.
Ben maviliğin tonlarındaki densizin,
Sen tüfeğiyle savrulan jûlide savaşçının.
Senin o mavilikte kırılmana inanmasamda
O inatçı savaşçı getiriyor
Ellerinde cam kırıkları senden hatıra.
“An ve an”dan geriye o mavi kadın kusuyor rahmindeki beni
Kıyıda bir adam beliriyor elinde yazılı bir şişeyle
Şişe senden kalan kırıklar
Kırıkların ucunda parçalanmış savaşçı etleri
Koymuş ruhunu kanlı canlı et pazarına dönüşmüş küreye.
Savuruyor;
Maviliğe hediye.