Akseki Ve Gurbet Acısı

1960’lı yıllarda Akseki’nin bir köyünde fakir ve birkaç çocuklu bir aile vardır. Gelinin adı Zehra’dır. Güzel ve namuslu bir kadındır. Kocası eşini ve çocuklarını babası evinde bırakarak gurbete para kazanmaya gider. Gurbetin adı genel olarak Aydındır. Çünkü ticarete gidenlerin çoğu Aydın’a gitmektedir. Kendi evi yoktur. Uzun süre gurbetten (Aydından) gelemez, haberleşme ancak gelip gidenlere verilen mektuplarla sağlanır. Ulaşım ve güvenlik yok derecesindedir. Gün gelir gurbetçi köyüne döner. Ama köye gelir gelmez kötü bir haberle karşılaşır (şiirdeki birinci kıta). Eşi Zehra’ya tarlaya çalışmaya gittiğinde ahlaksız bir herif musallat olup namusunu kirletmiştir. Gurbettten geldim, sılama ulaştım, para kazandım derken bu haber karşısında yıkılır. Duvarı nem, insanı gam yıkar derler ya işte öyle. Eve gelir, hanımı Zehra’yı çocuklarının karnını doyurmak için yufka ekmek yaparken bulur. Zehra hanım kocasını görünce utanır, iki gözü iki çeşme ağlamaya başlar. Bunun üzerine kocası şiirdeki ikinci kıtayı söyler. Sonra köyde duyulanları Zehra’ya sorar. Zehra da cevaben üçüncü kıtayı söyler. İşte Akseki, işte Aksekilinin kaderi, işte gurbet ve acısı. Bu şiir annemin anlattıklarından derlenmiş; mahalli şive ile yazılmıştır. Fazla detay vermek istenmemiştir.