Aksaray Laleli Şiiri - İsmail Akyüz

Bilindik yeni bir lodos zamanı başlarken
deniz yavaşça bir fırtınaya kıpırdanıyordu
hayallerim sahipsiz bir ıslığa benziyordu
sessiz yorgundu adımlarım
yürümekle düşünmek arasında
kaldırımlara sığmıyordu gözlerim
damla damla taşıyordu yüreğim
hayatın içindeydim Aksaray’dım Laleli’ydim
selam verdim insanlara selam aldım
türküler söyledim ne geçerse gönlümden
yoldan geçenlere gülümsedim delice
kimseyi ayırmadan kadın erkek demeden
tuhaftılar sanırım pek hayra yormadılar
hiç aldırmadım yürüdüm dert etmeden
mutlu bir yanım kalmıştı dün geceden

Ellerimde saklanıyordu kimsesiz güvercinler
parmaklarım sıkı sıkı sarılmıştı
acı bir yem oldu yüreğimden geçenler
yerlere saçılan buğday taneleriydiler
Beyazıt meydanında üniversitenin önünde
on altı marttı yedi kardeşim öldürüldüğünde
biraz buruldum geçerken Çınaraltı’ndan
bitpazarı yoktu eskicilerde
kimseler yoktu şair Hüseyin Avni bile
burası da değişiyor ne yapsak nafile
silinen bir resim olmuş şehrim
her an bir güzel yanı kayboluyor
takılıp sıkmadım canımı bunlara
kaçındım içimi saracak bir hüzünden
mutlu bir yanım kalmıştı dün geceden
Balık ekmek yedim köprünün altında
denizi izledim martılara simit attım
vapurlara baktım insanların yüzlerine
güneş batıyordu akşam oluyordu
gülümsüyordum geçip giden güne
yarın daha güzel olacak diyordum
aldırmadan dünyanın kahpeliğine