Akşamüstü Ormanı'nda Kaybolmuş karaca

Ormanda yürüyordu unutulmuş karaca.
Nereye gittiğini bilmeden geldi oraya;
aynen, daha önce de
nereye gittiğini bilmediği timsali.
Bir mağara gördü durdu.
İçeri girdiğinde
orda konuşmayan bir kaya gördü.
Suratın etrafını dutlar bürümüştü.
Kor sarıydı bunlar...
Bu heykel kafatası orda ne arıyordu?
Dut yemiş bülbüle dönmüş,
ama ağzı var dili yok, yiyememiştir ki?
Daha içerilere girmeye yeltendi.
Karın gibi bir yüzeye
eğilmiş yakutlar gördü.
Sanki o karın,
her an kalkıp inecek
gibi bir izlenim uyandırmıştı onda.
Korktu. Ama tanımlayamadı. ama gördü.
Çıktı ağaçların arasında,
yemyeşilin zümrüdüankası,
dikit biçimli yukarıya püskül yeşilin....
Yürüdü, yürüdü...
Yorulmadan önce bir ev gördü.
Eski, odundan, külüstür,
şahane elbiseleri haketmeyen...
Daldı içine, sevimlice...
Seziliyordu bakır,
seziliyordu çanak çömlek.
Dedenin eli oynaştaydı
görünüşe göre, erzak tazeliyordu.
Dikkatlice bir şeyleri kurcalıyordu.
Bu kış çok çetin geçecekti.
Sordu ona:
'Bu kadar yiyeceği n'apacaksın? '
Dedi dede ' Yavrum, sana hazırlamıştım.'
'Nasıl yani, geleceğimi mi görmüşsün? '
'Aynen öyle yavrum.
Otur, bir tas sıcak çorba koyacağım.'

Gel vakit git vakit,
Nusret dede ve karaca dost oldular.
Sımsıcak sevgilerini paylaşıyorlardı.
Önceleri, pelerinini atıp
havalarda uçan cinci Kurt Hoca'ya
benzetmişti onları.
Hala dedenin kim olduğunu bilmiyordu,
ama ona güven duyuyordu...

'07 9 şub.