Akşamüstü Ormanı'nda Kaybolmuş karaca/////

Zar zor attılar kendilerini bir adaya.
Sevinçle döküldü Ceylan, karaca ve Dede.
Böyle, bastonunu kafasının üzerinden
garip biçimde aşırıp tekrar adımları
önüne koyarken o sopayı,
komik görünüm arzediyordu Dede.
Bir kere ceylan'la bile çarpıştı.
Ordan koşan bir kokarca, buna çok güldü.
Evet, bir adaya çıkmışlardı;
çıkmışlardı ama nerdelerdi...
Söze başladı Dede: 'Harita göstermiyor.'
İçerlere kaçtılar
yağmurun çiselemesiyle
karaca'nın hassas
seğirten burnucağzına ıslatan ahmak,
çalılıklarla sarılmış gözüken adanın
iç-dış katmanlarına...
Birden sağnağa dönüştü olay.
Bir kovuk bulup sığındılar.
Sonra ceylan işaret ederek dedeye:
'Bakın! orda, işte karşıda,
daha büyük! ...' diye
az ilerdeki önerdi oyuğa geçmelerini.
Koşarlarken oraya, bağırıyordu Dede:
'Keşkee bir paratonerimiz olsaydı!
Topraklardık gelecek olan yıldırımıı...'
Çok kötüye döndü hava,
Benjamin Franklin olsa n'apa?
Girdiler en sonunda o oyuğa.
İçeri girdikçe genişleyen bir yer.
'Böyle bir kovuktan geldik,
çekmeyiz yabancılık, çakalım bir kibrit;
çivit mavisi güzeldir, verir hoş bir mavilik
hem mesir macununda da bir bitkidir...
cizvit papazıysa çirkin.'
'O ne demek dede? '
'Bırakın bunları. Bakın,
içerlerde tehlikeli bir şeyler olmasın! ? '
diye uyardı kız ceylan...
Bunun için yakmışlardı kibriti,
neyse ki o kibrit kutusu ıslanmamıştır.
Dikkatle ilerlediler...
Boynundan ayırmadığı musiki çantası
açıldı karacacığın ön büstü göğsünde:
elleri, bazı şarkıcıları aradı:
'Yağmurda, eğer yanında
sevdiklerin de varsa;
daha güzel oluyor nağmelerin rengi,
hayatı yaşamak asıl şana kavuşuyor.'
Yürüye devam ede,
geniş bir açıklığa vardılar...
Görünürde hiçbir tehlike yoktu,
şimdilik.......

Oturdular; Dede, bir soluklandı...