Akşamüstü Ormanı'nda Kaybolmuş karaca///

:Bazı şeylere anlam veremiyordu karaca.
Hep birlikte,
bir gemi yapmaya giriştiler.
Ceylan onlara
sabahları kahvaltı veriyordu.
İçerde, ev işlerinde ustaydı.
'Canımm' demeyi öğrenmişti karacacık,
bir değil birkaç
lakap bile bulacak
olmuştu vakitleri birbirlerine.
Ceylancı, ona ilk adını öğrenmiş;
bu da karacayı aşırı mutlu etmişti.
O güne dek o ilk adı hiç sevmemişti.
Dede karacasına
odun kesmeyi öğretiyor,
öğlen geldiğinde ikisi birden
içeri odun eve koşuşuyordu
öğle yemeğinde güç toplamaya
tekrar akşam üzeri işbaşısına.
Geçti böyle günler, hatta aylar.
Bir sal bile yapmışlardı
geminin içine sığıştıracak...
Gerekirse
bunu kullanmalılardı.
Filikadır tahliye sandalı, kuşgözü.
Havada parlıyor güneş, kıvanç, erinç...
Salda kullanılan geniş urgan parçaları
dede temin etti.
Sandığından alırken
görmüştü karaca birgün.
Bir gün bu dede aşırı yoruldu
ve yığıldı yere.
Onu ananasla beslediler, ayıldı
-silerek kan ter alnını...
Bir ceviz kabuğu hazırladılar.
Tam, bir gün,
işleri kolaylamaya başladıkları
bir dürüst kalaycı gün;
Ceylan kız taktı karacayı koluna,
götürdü aynı gölgeliğin yere.
Ferman gibi bir şey tutuşturdu,
kaçarak toprak bir çukura...
'Bak..' dedi. ' Köstebek
buraları kazdı, havadan gelen...'
Alınmak ve küsmek,
kendisine yormak ve kırılganlık
aynı şeyler midir acaba;
oyun muydu bunlar, nedir?
Sanırım alınmak, azıdır kırılmaktan;
küsüp çökülüp kaçılmaz büzüşerek amma
gösterirsin kendini,
yollar, çareler arayabilmelisin.
'Niye bana bunları gösteriyorsun.
Kimdir bunlar, nedir? '
'Oku elindekini anlarsın.'
Gözlerine inanamadı kucuk karaca.
Fazla olmasa da,
şimdi anlamaya başlamıştı.
O ceviz kabuğunu
bunun için mi,
eğlenerek ama çabucak kotarmışlardı