Akşamüstü Ormanı'nda Kaybolmuş karaca//

ii.

'Buraya gelmişleri daha önce.'
dedi dede.
Şaşırdı karaca. titredi.
Buzağı gibi kolları boşaldı,
yalpaladı yapıştı yere kucuk vücudu.
Dede şaşırmış mıydı?
Çok üzüldü buzağı.
topladı kendisini? : 'Anlayamıyorum..'
'Onlar geldi karacam, onlar.'
'..Gökten.' 'Tekrar geleceğiz dediler.'
Bir yandan
masadaki ananasını yiyordu Nusret Dede.
'Kim onlar dede? '
Tir tir zangırdıyordu artık
oldukça korkmuş karaca.
Dedeye yardım mı etmeliydi?
Yardım almalıydı kimlerden?
Niye hemen böyle olmuştu?
Çok üzüldü o gece karaca çok...
Düşünceli düşünceli
dolaşıyordu ertesi gün ormana.
Kim öle kim kala,
birden bir ceylan belirdi karşısında! !
Sevdi onu,
her gün dolaşır onla durdu.
Yapıştı tuttu elini,
mutluluklara daha yoldaş oldu.
Dedeyle, karar verdi bir gün,
tanıştırmaa.
Yemekler hazırlandı mütevazı,
çanaklar tutuldu öngörüye.
Nerdeyse su bile önce döküldü denir,
gelecek olan hemen gelsin diye...
Karacanın yüreği
ceylandan çok çarpıyordu
belki bu hususta aslında.
'Acaba beğenecek mi dedesi onu? '
Aman, ne kadar saçma şey bunlardı!
Dede evlenmicek ki onla.
Yani o evlenmeyecekti ki onla...
Oldu akşam,
ürkek ceylan yanaştı eve.
Yemekler yenildi, sabah olduu.
'Gel! ' dedi ceylan.
'Seni bir yere götüreceğim...'
Kocamaan.. kaplayan
bir ağacın gölgesine getirdi,
dallarında ağacın dev ananaslar...
Merakla daldı zaten baygın karaca.
Anlam bulamıyordu bunlara
yani anlam veremiyordu..
Sanki,, bir hayal gibi...
Ceylan devam etti:' Buraya
.. bir uçandaire inmişti.'
Olacak şey değildi 'Neee! ! !