Akşamüstü Ölüleri Şiiri - Muhammet Karagöz

“Sensiz altında koştuğum yağmurlar
Huzurdan yoksun birer damlalar”

Şehrindeki lunaparkta dönme dolap sırasındayım
Bir akşamüstü öldüm
Ruhum gök kubbe ortasında

Sözlerin mi ölüm?
Bilmeden
Vedaların mı sürgün?
Gidilmeden
Gözlerin mi ömür?
Görmeden
Sırlar çözülmeli akşamüstü ölüleri gömülmeden

Umutlar mı bedenler de yaralı birer serçe?
Kalbime dokunan bir oyalı isim
Evim bacaları buhurdan yanık güller
Bir akşamüstü öldüm
Şehrin gecelerine hasretken
Yanık kalem kokusu bedenimden
Kefenim kor lekelerden sersem

Bir akşamüstü öldüm
Gamzelerin mezar bana
Bir akşamüstü öldük
Şehrin sana bakan balkonunda,
Gecenin patronu ruhlarla