Akşamüstü Mavisi

Sokak lambaları birer birer sönerken,
İçimde siyahı taşıyan bir akşam büyüyor.
Senin yokluğun çöker içimin en ıssız yerine,
Belli belirsiz bir sızı olur,
Kentin gürültüsüne karışır adın.

​Bir sigara yakmış gibi; dumanı dalga dalga
Yükselirken ciğerimden,
Saçların gelir aklıma,
Rüzgârın bile kıyamadığı bir güzellik.

​Öylece kalakaldım sonra,
Bir adamın bir kadını unutamayışı kadar
Sıradan ama bir o kadar derin.

​Galiba sen gidince
Yalnızlığı bile ikiye böldüm ben:
Biri sensizliğin keskin tarafı,
Diğeri seni hatırlamanın ağır cezası.

​Şimdi her sokakta adımının gölgesi geziniyor,
Her köşe başında gözlerin suskun bir pusu kuruyor.
Gelmeyeceğini biliyorum elbet,
Ama şehir hâlâ senin kokunu saklıyor.

​Çünkü insan,
En çok bırakamadıklarını
Sözde unutur;
Gerçekte ise her adımda yeniden arar.

​Sen ki,
Akşamüstünün maviye dokunan hüznüydün içimde;
Bir bardak çayın buğusunda eriyen sesim,
Şehrin karanlık gölgesine sinmiş sessiz ihtilalimdin.

​Beni böyle yarım bıraktın ama
Bilesin, sana kırgın değilim;
Kırgınlık dediğin de tamlık ister,
Bende kalan her şey hâlâ senden.

​Belki bir gün
Aynı gökyüzünün ağırlığı altında,
Aynı rüzgârın yanlışlıkla birbirine sürüklediği
İki yalnızlık oluruz,
Kim bilir.

​Ama şunu bil;
Ben seni,
Bu kentin unutmaya direnen bütün aşklarından
Artakalan bir sessizlikle
Hâlâ içimden severim.