Akşamüstü düşerdi gün karanlığa

Akşamüstü gün düşerdi karanlığa
maviye boyanırdı yeryüzü
elaya boyanırdı gökyüzü gözlerin gibi
sular çekilirdi gözesine
güvercinler sinerdi dağların sinesine
kulaklarım düşerdi bir gece kuşunun sesine
bense baş koymuşum dev hayalinin gölgesine...

Akşamüstü gün düşerdi karanlığa
ay küsüp giderdi nedense
ellerim uzanır bir kızıl ayaz çiçeğine
gök mavi gömlek giydirmiş bu gece dolunaya
gözlerimden sıçrayan kıvılcımlar tutuşturuyor gökyüzünü
bu kimsenin değil ikimizin hüzünü
hayatın döngüsünü kördüğümler bağlıyor
bir nehir kıyısında bir yaralı ceylan ağlıyor
rüzgar ağaçlara uzun saçlarını bağlıyor.

Akşamüstü gün düşerdi karanlığa
kayıp sevdalardan haberi olmadan
yakamozlarda kırık aynalar
ayaklarımda cam kırıkları
mahpuslar gibi yürürken aşkın yollarında
bir yudum su kadar aziz,
bir çocuk gülüşü kadar saf
can vereceğim belki
boynu bükük bir lalenin kollarında...