Akşamlara Kızamam Şiiri - Emin Baydil

Bu akşam yine gönlüm, sanki mahkûm, müebbed
Bu akşam yine gönlüm, sızlıyor növbet növbet.

Çekiyor, ümitsizce. Bir hayatın yasını
Gün doğarken tutuyor, maziye aynasını.
Bir sonbahar yağmuru yağarken ince ince
Birer birer kırmıştı dallarını eğince.

İnanınız a dostlar! İşte o günden beri,
Gönlüm karanlıklara, sessiz girmiş içeri.
Sığmıyorum bu yüzden, inan sığamıyorum
Bunalmışım kendimden, artık yağamıyorum.
Ah gönlüm! Gönlüm benim!
Yetmez mi, küstüğün bunca zaman?
Çünkü sensiz olmuyor, geçmiyor sensiz zaman.

Diyorum ki: Yalnızım, bu boşluk neden dolmaz?
Diyorum ki: İmkânsız, bir taşla duvar olmaz...

Bu akşam gönlüm benim, aklım gibi galiba
Çıkıp yuvalarından, girmişler bir kalıba.
Belki zaman vuruyor, ellerime kelepçe,
Bu akşam da dolandım, dünya kazan ben kepçe...

.................................,

Mazide; Yemen'de mi, Kafkasya'da mı, nerde?
Kapanan yavaş yavaş gördüğüm en son perde.

Bir ara Sakarya'da, Dumlupınar'daydı O
İlk hedefti duyduğum, gerilmiş bir yaydı O! ..
Hatırlarım her akşam, rüzgâr gibi kanatlı,
Geçen alp-erenleri, hepsi de beyaz atlı...

Dur durak, hiç olmadı, ezelden ebede dek
Olmadı, olmayacak! Çünkü, düşman uyumaz.
Yine sath-ı müdafaa, şimdi de hemen gerek
Bir baksana koynumda, beslediğim engerek...

Ahhh! Ah! ! ! ...

Anlamak mümkün değil! Bir muamma, bir esrar
Yaptığı şu gönlümün, aynı makamda ısrar...
İçiyor, tam aksine, çekiyor derinine
Bir gurbet cellâdının önünde başım yine:

Vur, haydi şu palayı! .. Bu baş, artık fazladır,
Şimdi zaman değişti, gönüller ayazdadır...

Akşamlar girdabımdır, düştüğüm zaman zaman,
Akşamlar kaderimdir, akşamlara kızamam...