Yeşil çayırlar üzerinde koyun gözü papatyalar;
Baharda açan rengârenk zambaklar.
Akşamları bir hüzün alır beni, ruhumu bağlar;
Ellerim şakaklarımda, düşünür dalarım akşamlar.
Müptelâ olan ruhum, bir özlemle yanar..
Daha sonra kulaklarımı anamın sesi okşar:
'Oğlum bu yıl iyi olmadı buğday ve arpalar'
Der. Ben gurbetteyim lâkin ruhumda o zamanlar..
Ah! Ben ve gurbette sızlayan yaralar;
Her gün karardıkça hasretliği daha çok aralar..
Ne beklersin ellerden düşünceli şakaklar!
Ey gözlerim hiç düşünme! Elbet gelir sonbahar,
Dinlenirsin merak etme, mahşere kadar...
Yönettiğin bu vücudu er geç kaplar topraklar;
Üzerimde biter belki, koyun gözü papatyalar.
Anam görürse eğer kabrime 'Oğlum! ' diye ağlar.
Gülmedi bu bahtım daha gülmez haşre kadar.
Şahit olsun ki; şu yüce dağlar,
Her gün düşünmekten, üzülmekten anam ağlar...
Ankara,18 Nisan 1979
Noter n. 3616
Kayıt Tarihi : 7.12.2007 20:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gönül bahçemden sesleniş... Bir hazan yeline kapıldı gönlüm. Ayazlar yaşadım, çok kışlar gördüm; Soğuk duygularla titredim durdum; kar altında kalmış ekinler gibi.... Şiir dostlarım anlamıştır her halde bu hikâyeyi..
Her gün düşünmekten, üzülmekten anam ağlar...
çok çok güzeldi be......saygılar
TÜM YORUMLAR (3)