Akşamlar Şiiri - Ali Zengel

Akşamlar, sevdamın şafak vaktidir
Sevdam gündüz ölüp akşam doğuyor
Gündüz susup gece ağlıyor
Gündüz gidip gece geliyor

Bir dağ gibi
Hasret kalıyorum ömrümce vuslatlara
Sevdamın cellatları
Gündüz baltalarını biliyorlar
Her gece üzerime üşüşüp
Binlerce kez boynumu vuruyorlar
Göz yaşlarım yanıma kâr kalıyorlar
Bir de dilimde en acılısından
Bir “ahhhh”...

Bir ah ki beden ölürcesine
Bir ah ki gökler inlercesine
Bir ah ki alem titrercesine
Sende öylesine bir ah işte
Yüzüme baksan bile seni göremezsin
Göremezsin beni, anlıyor musun
Ellerine bulaşan göz yaşlarım
Sana anlatamadı beni
Ne sözlerimi anladın, ne gözlerimi
Ne bedenimi anladın ne yüreğimi
Sen nereden bileceksin
Nereden göreceksin
Nerden duyacaksın
Göz yaşlarımdaki seni
Çığlıklarımı
Ağıtlarımı
Titreyişimi
Sensizlikten can çekişimi
Kim anlatabilir
Göz yaşlarım bile anlatamadıktan sonra
Şimdi suskun yüreğim
Şimdi kırgın, küskün
Sitemlerle çarpıyor şimdi
Bir sevdanın çilesini çekiyor şimdi
Bir teselli kalıyor elimde
Hecelerim kan kokmuyor şimdi...
Akşamlarım cellatsız...
7 mart çarş.2001 18:00