Akşamın Yalnızlığı Şiiri - Erol Dal

Bir yalnızlık hikayesi,
bilindik herkes tarafından yaşanmış duygular işte.
Ne bir eksik, ne daha fazla.
Kalabalıkların yalnızlığı bu aslında.
Yığınlarca insanın, denizler dolusu duygularda kaybolup gitmesi gibi bir şey.
Yalnızlık,
Bırakmayan peşimizi gölge, gece daha da belirgin, orada öylece.
Sen ve yalnızlığın..
Sinsice.......
Kimi zaman, ayazın kuruluğunda geçen korkuyla bezenmiş halde,
kimi zaman ise, terk edilmişliğin, yıkıntıları arasında üst baş perim perişan,
çoğu zaman, sülieti ile içinde, gözlerinden akan...
Yalnızlık,
Beş parasız beklemek otobüs duraklarında,
Gece ışığı kapatamamak hezeyanlarından,
uykuna musallat olan karabasanlardan sonra,
günaydın diyememek, uyandığında dudaklarından.
Yalnızlık,
Alışmak kendine,
iç çekişlerinde parçalanan kayalardan korunabilmek
Sevmek, korkuların getirdiği adrenali.
Yalnızlık, başucunda duran kitaplara dalmak.
Hayaller ki, uçuşan benliğinde,
Yalnızlığı aramak.
Yalnızlık, yalnızlık....
İç dürtüsel gemlerimizi,
ellerimizle ovuşturmak..........
İşte bu yüzden
geceyi ve kışı seviyorum,
İşte bu yüzden
Geçmek bilmeyen günler benim...
İşte bu yüzden
Karanlığın çaldığı ıslık
ve benim eklediğim terennüm.
İşte bu yüzden....
Gece sessiz
Gece masum
İşte bu yüzden
Gece bizden biri
Öyleyse...