Akşamın Karanlığı Çökerken Şiiri - Kemal ...

Akşamın karanlığı çökerken
Duyduğum sözle
Alev alev yandı yüreğim bir an
Donmaya başladı el ve ayaklarım
Kaskatı kesilmiştim
Gördüğüme, duyduğuma inanmak istemiyordum
Defol buradan, defol
Diye bas bas bağırıyordu görevli adam
*
Duyduğu lafa şaşıran adam
Sessizce kalktı yerinden
Her ne kadar yüreği tertemiz olsa da
Fakirlik, gariplik karartmıştı yüzünü
Eli yüzü tamamen kapkara olmuştu
Kendinden geçmişti adeta
Birde iftar çadırından kovuluyordu şimdi
Açtı, sefildi, yoktu cebinde üç kuruş para
Nereye gidecekti şimdi
Olsa hiç gelir miydi böyle bir kapıya
Oysa!
Sözde herkese acıktı bu sofra
Şimdi sofradan atılmıştı dışarı,
Boynu bükük, gözleri nemli, dudaklar büzükdü
Herkes bakıyordu
Garibim bir o bana baktı, bir de ben ona
Bende kalktım
Sarsıldık, sarıldık, ürperdik
Neden diye sordum adama
Sustu diyemedi bir şey
Tamda o sırada iftar için hoca AllahüEkber demişti
Oysa biz ortada kalmıştık
Bir iki kişi n'oluyor diye mırıldanmıştı
Başka ses çıkmadı, herkes kaşık sallıyordu boğaza
Bizim gözlerimiz kara bulut gibi kararmıştı
Kızılırmak, yeşil ırmak halt etmişti akarken
Müslümandık, oruçtuk, açtık
Ama doymuştuk, doyurmuştular bizi o an
Sofrada kalanlar her gün doymayan gözle
Sarhoş ağızlarıyla yerken
Bizler yine aç kalmıştık
Ama gözümüz toktu
İlerideki fırından bir pide, üç beş de zeytin aldık
Çok gelmişti yerken
Yanmış kül olup, Kül'özüne dönmüştük
Din, siyasete yenik düşmüştü
Nereye gidiyorduk bu kafayla
Tosluyorduk sağa sola
Vah ki, ne vah
Ama Gülüyorduk halimize.
Ağlayacak, aradık bir Müslüman
Kemal'eren/Kemal Berk

(Bu şiir bir Hayal Ürünü değildir.)