Akşama Doğru Harran'a Varmak

Akşama doğru Harran’a varmak diye buna derim ben
Sokulmuş herkes evlerde hala tükenmemiş bir cumartesinin koynuna
Çalıyor yine o en acımasız türkü ömrümüzü ve hasretimizden bir peygamberi
Bir dosta seslenecekken alfabenin ensesiz harfi gibi susacakken
Akşama doğru Harran’a varmak diye buna derim ben

Benim olmadığım yerlerde yaşamak yakışmaz hiç kimseye
Benim olmadığım yerlerde herkes ölü bir turnadır diye
Kardan adamlarla yürüdüm yüzüme doğru ilerledi tüm sevdiklerim
Yürüdüm sofranın yarım kalan kısmına akşama doğru olan kısmına
Kadınlar söylendi: Ah oğlum
Ne diye taşıyorsun şu kırlent kenarlı yalnızlığını yanında
Bak sen uyudukça rüyana kırlangıçlar, pencerene kuşlar birikecek
Bırak İsmet Özel’i Zarifoğlu’nu şu akşama doğru Harran’a
Varmak dediğin şeyi

Sanırım biraz karanlık oldu yakalım artık ışıkları
Birazdan üç el silah sesi
Son nefesini verecek birazdan cumartesi

Omzumda melekler taşıyorum yorgunluğum kanıyor yine
Korkuyorum şiir bitecek yol/culuk bitecek alkışlanacak her şeyin sonu
Beni orta yerde bırakma tanrım, beni koru palyatif sevişmelerden
Kaç yangından arta kaldıysam
Peşimden bir tuhaflık gelip yakaladı beni

Benim olmadığım yerlerde yaşamak yakışmaz hiç kimseye
Benim olmadığım yerlerde herkes ölü bir turnadır diye
Sabaha karşı Harran’dan çekip gideceğim
“giderken yanımda dünyayı da götüreceğim”