Akşam Vehmi Şiiri - Arda Ege Ünler

bastığın toprakta özgürlük filizlenir
düştüğün yerde en kırmızı güller
binlerce, yüzbinlerce kez denedim ama
sensiz akşamlarda acep ne edilir?

uzak şehirlere açılan balkonundan
bir güneş doğar, denizler sönerdi
kızıldeniz de yarılmıştı ikiye
musa da ümitsizdi önceki akşamdan

ansızın ateşle harlanan hatıralar
senin pencerenden de içeriye dolar
elbet dolar, elbet yalnız değilim
elbet bitecek en feryatlı akşamlar

bilakis güllerin bittiği bir yerdeyim
söndürmekte yıldızları meçhul bir el
bir yıldız söndüğünde peşinde binlercesi
akşamları sevmeyi neden denemekteyim?

akşamlar bitince geceler yanarmış
ne akşamlar bitti ne kavrulan gece
sanırdım kırmızı ebediyyen benimle
güllerin ömrü sen gülene kadarmış

bastın, güldün, düştün; doğduk, öldük, dirildik
bu akşam da biter elbet, elbet yalnızız
güneş yine doğar, sen dibinde bitersin
biz gül bahçelerine şafak vakti serildik

lâkin güneş doğmaz, gece bize bitmezdi
bir sanrıdır belki, ne yapmalı şu semâda?
şu semâda toprağı ezerdin, bense akşamı
hürriyetim sanırdım, güneş yine gitmezdi

on beş ocak gecesi karanlık bir düşteyim
gülüşünü dinliyorum serin esen rüzgârda
sönecek yıldız kalmadı geceden geriye
bir garip düşüşteyim âciz günahlarınla