Akşam Üstleri Şiiri - Sibel Kaya 2

Balkon orada işte!
Yıllar öncesinden gelmiş
Oturmuş oraya sanki.
Üzerinde küçük bir kız gölgesi
Gölgenin sahibi gerçekten ben miyim?
Bir yabancı gibi karşı duvara oturan,
Bakışları suçlu…

O balkonun kapısı açılırsa diye
Nasıl da hop ediyor yüreğim!
Bir kadın çıkarsa az sonra,
Gölgemin üzerine basıp
Elinde bir süpürge
Giriverirse çocukluğumla arama…
Süpürdükçe savrulup durursa
Oradaki izlerim…
Annemin gülüşleri,
Akşam yapılan balkon keyfi,
Kardeşimle itişmelerimiz
Savrulup giderse uzaklara…

Bir perde kımıldadı az önce.
Pencerede biri var belli…
Gölge değil gerçek…
Gölgelere yer vermeyen,
Şu oturduğum duvar kadar sert
O gerçeklerden biri…

Bana bakıyor belki de şimdi.
Bakışlarımdan çıkarmaya çalışıyor
Kendi eviyle aramdaki münasebeti.
Bilmiyor ki o ev ondan çok daha bana ait…

En çok çocuklarındır çünkü evler.
Onlar gerçekten dokunmayı bilirler.
Her şeyde gerçek bir iz bırakmayı…
İçlerine alırlar yaşadıkları yeri.
Büyüyüp çok uzaklara gitseler de
Hep oradadır kalpleri.
Çocukken koşturdukları odalarda,
Koridorlarda,
Mutfaktan börek kokularının geldiği
O balkonlardadır
Akşam üstleri.