Aksam sonunda gecenin karanlığı çökünce

Akşam sonunda gecenin karanlığı çökünce

Akşam sonunda karanlık çökünce,
El ayak çekilince dünyadan,

Bir hüzün sarıyor içimi, çok korkuyorum.
Sevmiyorum geceleri, karanlığı sevmiyorum.

Küçük çocuk gibi, uyumayı sevmiyorum.
Korkuyorum karanlıktan, kabus basacak diye..

Uykudaki sensiz geçen ömrü, boşa gidiyor sanıyorum.
Ne kadar yorgun ruhum ne kadar yorgun vücudum..!

Muhtacım dinlenmeye, bir lokma ekmeğe ve suya bir yudum.

Ruyalarımdasın her gece.. iki lokmaya muhtaç olsam karşımdasın.

Her yudum seni hatırlatıyor, her yudumda yalnızım.
Sanki büyülendim, vaz geçemiyorum.

Bilmece oldu tüm hayatım, ne mümkün çözemiyorum...

İçimde kopuyor hırçın fırtınalar adını bir türlü koyamıyorum...
Aşk sevda bu ise eğer acıtıyor... kalsın

Aşk hayattır derlerdi bumu istemiyorum...

Ağlarken gülümsüyorum neden ağladığımı bile anlamıyorum,
Gülerken ağlıyorum kendimi artık tanıyamıyorum...

Kalbim dinlemiyor, bildiğini okuyor söz geçiremiyorum...
Aşığım ben galiba seni çok seviyorum...

Siir_ce / Nurten Kederoğlu

http://www.sairlersitesi.com/NurtenKederoglu/kederoglu.html