Akşam Olunca Şiiri - Mustafa Karakaya 2

Güneş tepelerden bizim ellerde
Kaybolup giderdi akşam olunca
Kalmazdı çobanlar yaban yerlerde
Sürüler dönerdi akşam olunca

Kızıllık çökerdi nehire çaya
Köylümüz şehire giderdi yaya
Gökyüzü dönmeden yıldıza aya
Kuşlarda tünerdi akşam olunca

Toplanır çobanlar harman başına
Sohbete başlardı çöken taşına
Lambalar yanmazdı boşu boşuna
Dertleşmek hünerdi akşam olunca

Kadının elinden düşmez yumagı
Çelmesi başında bozmaz yaşmagı
Çocuklar çelerdi çelik çomagı
Koşturup oynardı akşam olunca

Kimini bebesi sırtta kucakta
Yamasız donumuz yoktu bacakta
Islenen tencere hazır ocakta
Çorbamız kaynardı akşam olunca

Paramız çıkıda durur kasasız
Kırık kalem köyde dertsiz tasasız
Içerdik çorbayı gamsız husasız
Gönlümüz doyardı akşam olunca.