Akşam Olunca Şiiri - Özcan Arslan

akşam olunca beklerim sabah olsun
doğsun güneşim karanlığıma
bir ışık olur belki ama'lığıma
sabahım olur belki kör karanlığıma.

aslında saklanmak daha iyi değilmi?
gecenin karanlığında yokmuş gibi
kimseyi görmeden milyonların yalnızlığında
nefesini bile hissetmeyen şehrin kalabalığında.

akşamı sessizliğinle sevdik sanırım
kimsesi olmuş kimsesizlerin gizleyeni
sadece karanlığa kendine seyrettireni
dost olmuş dostların yorduklarına vermemiş sorduklarına.

yorulmuş yerde biyerde oturmuş sanırsın
aslında vucuda diz çökmüş yerde yarılsın
girse yerin dibine utanacak kim senmi girenmi
sabahı zindan edip gece acıdığını görenmi.

akılmı sendeki ona gereken; görmedinya yıllarca
onu acı çekerken:saflığına insafsızca leke sürerken
sen hep böbürlendin hep küçümserdin keyif sürerken
eğlence bitti farkıda değilsin aslında sen sürterken.