Akşam Erken İner Şiiri - İrfan Karabulut

Vakit gizli alaca kar/anlıkta
Yusuf yalnızlığımı sahiplendi kuyuda
B/ana hep düşman uykularım kardeşti sana
Akşam erkenden iner saçlarıma

Tepede yel değirmeni rüzgâra peşkeş utanmadan
Donkişotluğu dilendim astarı yırtık zamandan
Kırlangıçlar göçüyor bilindik eski çağlardan
Yakası kalkık güz/elinden ceketimin
Akşamlar hep erken iner saçlarıma

Son dal sigara da titriyor çekerken ilk nefesim
Kan/at sesleriyle çırpındı yalnızlığım
Anlaşılan küheylanla zemheri kapımda tek düşmanım
Y/anarken yüreğim yine üşüyecek hayallerim
Akşam inerken kalemden sarı sayfalara

Bir asaletinle duruşun birde saçlarım beyaz
Ah gönlüm bre çok hovardaydı bu yaz
Bir gülüşünü severim yanakların az kiraz
Bir soluğum beyaz siyahla bir sen kar beyaz
Akşam erken indiğinde saçlarıma

Bir varmışız bakmışsın birde yokmuşsun
Mesela kavak gölgelerine hararetle sığınmışsın
Terin can vermiş başaklara sen yanmışsın
Apansız gizeminde yitmişsin bozkırda gecenin
Ak düşmeden şakaklarıma gittiğin gün
Kuzeyden duyuluyordu sevdalı iniltilerin
Akşam erken inerken yel değirmenlerine