Akroştiş II. Şiiri - Kübra Şenal

Görüyorum ki gidiyorsun sevgili
İliklerime vuran uçsuz sevgin;
Didikliyor beni belirsiz diyarlara.
İlginç ekderliğimin esiri altına gömülüyorum
Şuramın tam derinliklerinde yaşıyorum didelerini
İşte sanki çekip alıyorsun beni nisyandan.
Naçiz sandığım lâmia kalbim;
İbdai serinliğine eriyor gidişlerini unuturken.

Ummanlara akınca bu havzası muhkem cüdam,
Nadide gözlerine dalıyorum gidiş izlerinde.
Ucuz okutsa da seni gözlemelerim, bakışlara,
Tutunamıyorum sensizlik; kırılası dalına…
Meşhur yüreğim gecelere veriyor gamzelerini…
Asrın en içerleğinde yaşatıyor sensizken dönen bu âlemde.
Ya ellerin(siz) ya da gözlerin(siz) …
Ilık bir dokunuştu lerzende ellerime, ölgün gözlerime…

Apansız gidişlerin cerf etti dirilmelerimi
Saklarım sana ayırdığım yerde senliği(mi) .
Işığın aydınlatır karanlığımı, ardından.
Rüzgâr misali de serinletirsin aheste aheste…
Lakaytlaştı gidişlerini hatırımda unutmak.
Afaki anlayacağın sensin günlerim…
Rahat şekil vermiyor hislerime izlerin…
Artık gidişlerin de sükut etti beni bünyeme…

Sancı üstüne devama veriyor kondurmadığın son bakışın
Ah gidiş faslın çınlıyor kulaklarıma yana…
Kül misali dökülüyorum mülke;
Laçkaca sırıtıyor izimi bile bırakmayan ramâdlarım bana…
Ipıssız bir yere döküyor şu an bakışların(sız)
Yorgun- bitkin-kendince ölgün…
Odun misali kafama zonklatılıyor hatırlanışın
Radarla sözlenmiş kalbim, kırdı artık yüzüğünü ayak izlerinin silinişiyle…