Akrostiş Şiiri - Kübra Şenal

Serpilirim sokaklara haberin olmaz
Esiri oldum artık kaldırımların
Verdiğim tek bir sevgiyi de alıp
Gidiyorum hatırlanmazına
İnliyor sonra bu yürek sensizliğinde
Mezar taşını kendisi şekillendiriyor…
İnliyor yeniden seninle gömülmeyecek diye
Nergisinde anımsıyor gözlerini.

Bilmezdi böyle olacağını
İliklerini sızlatacak gidişinin
Nereden konduğunu bu yüreğe…

Meze sofrası kurduruyor artık özlemin
İlerledikçe sokaklarda harab oluyorum
Siliniyorum kendimde
Leyla’ya benzer oldum kaldırımlarda
İtildikçe bu yüreğim
Nöbetini tutuyorum mevsimlerin
İsmini anıyorum yeniden baharın…

Bestelerim son bulmuyor taşımda
Eser gecem yüzüme
Seslenir, beni bana duyurmak için
Lal olana kadar dillerim
Eser bana gecem gündüzüm, senliğim…
Rastladığım ayak izlerin konuşur benimle
İsmini yine söylerim bu sefer
Merak ederim günlerini…

Bulutlara sorduğumda
Umut yok derler küskün gözlere

Yüreğimde gizlerim artık tutsak kalbi
Ümidimi deryalara bırakırım çaresiz…
Renksiz diyorlar senli günlerime
Ekilmiş bir gönül diyorlar yüzüme baka.. baka…
Kendimi yine bulamadım gelişinde
Terim buz gibi artık
Ellerim çalışmıyor, tutmuyor, titriyor nefessiz kalınca…