Akrostiş Şiiri - Kürşad Sevinçli

Peki sen yorgun akşamların neşesi
sen nereden çıkıp geldin
hırçın bozkırlarına
beyhude yaşarken Ömür tasasını
ne vurgunlar yemişken felekten
sen nereden çıkıp geldin
bu dert sofrasına

E llerimde büyüttüğüm her bir kelam
sonraları yakıp kavurmuş
sarsmış yıkmış gönlümü
doğru kullanılmamışım zamanı
bu kadim yaşam çiçeği
daha varmamışkenn yirmisime
erkenden solmuş

L afım yok senden yana
sadece bilki
bir uğurda yanmak denen şey
öyle haz veriyor
öyle şaşırtıyor
ve öyle mutlu ediyormuşki

İ nsan budur yaradılışından
acıyla yanmak isterderrtt ister gam ister
başında yokken bir püsküllü beka
uyku girermi sandın gözüne
insandır bunun adı
derdin en hası
sevdayı ister

Nereden geldim diyordum ya
aslında önemi yok memleketinin
herşey apaçık ortada aslında
ben bu fani dünyada bir avuç
kara toprak
sen cenneti âlada yeşeren
yeşil bir çiçeksin