Akrostij Şiiri - Mehmet İslami

NEYE, NİÇİN, NE DİYE, AKROSTİJ!

 LLÂH’ın kürrei arzı tamiri
R ABB’lığına tazim,beyti Mamûru
Ş irki isyânı ilk Habil etmişti
I khâr’a, kavmiyle oğlu gitmişti
N ÛH Nebî: tufanı kükrediğinde
D ilerim bağışla söylediğinde
A ilemden ÂLLÂH’ım dediğinden

B eridir; ailenden değildir bu
E zelde kalemin kadere hükmü
Y azdığı tecelli edendir: çokmu?
T arihi hakîkât beşere yükmü?
İ nsihâk: kemâle erdiren kökmü?

M evcûtdat zikrinde berdevâmdadır
A demoğlu ise nâr devâmdadır
K âinât duâda her devâmdadır
D ehr’inde hevâya dalan gamdadır
İ nsilâk fıtraten ruhu candadır
S eyr-i sülûk azm-i emr sultandadır

M elekler tavafı istimâl eder
E renler âşk ile menzile gider
L âle zâr-ı cennet dâvâsı güder
 lemi ervahta hıfzolan kader
İ rmeğân ol gani hatavât yeter
K esretî Hudâ’dır gayrisi beter
E râvend dumanı göklere tüter
N ûrun alâ nûrdur nursuzu iter
İ stikbâli hayâl sevdası biter
N ûra garkolunan nûr içre yiter

F elek ile bölemedim kozumu
E lde etti oğulumu kızımı
R abbül âlemine dönük yüzümü
Ş irk rahına düşürmeğe izimi
İ nim inim inlettirir sızımı
N ûr-u ilâhiden gelen haz’ımı
D âîmâ dehr’e savurur tozumu
E lestte ÂLLÂH’a verdim sözümü

B irr,nûru HABÎB’e sır çaldığında
E vvel âhir Resûlü olduğunda
Y âr’ine eşrefinin güldüğünde
T abiatın gülleri solduğunda
Û lûl emre şevki âşk geldiğinde
L â yüselliğinden pay aldığında
L eyl’e: nehâr olarak kaldığında
 lem canı onunla bulduğunda
H ûdâ’dan hidâyete daldığında
I trî meskenetten bunaldığında
D ehrine: merkez-i beyt kıldığında
I s’âd-ı MİRÂÇ’ta âşk dolduğunda
R ûhların sâhibini bulduğunda

C ebrâiyl Âllâh’ın vahyine amil
 zrâil ruhların kabzındadır bil
M ikâil rezzakın rızkına kefil
İ nziyle sûruna üfler îsrâfil
İ nleyiş âlemde acıdan değil

E lestü bezmindeki “BİRABBÜKE”
K elâmullâh: “GALÛ BEL” dedikde
B atına defnedip ahdi yedikse
E cel geldiğinde Avf beklensede
R ahmanın rahmeti nûr Resûlünde

M elekler ceminden yukarı çıkan
E rvahtaki ahd’e sâdık kalan can
S ûre i Zilzâlde esrârı ı’yân
C enneti alâda gülü koklayan
İ çeriyi masivadan paklayan
D ürri yekta öz cevheri bekleyen
Î di dû âlemde cumua diyen

Ş anı; sana kılınmıştır techizât
E şrefi mah’lûkatısın muhakkak
R ûzi ma’şer günü ameline bak
Î ntizâr et benliğine çivi çak
F irdevsi halk’etmiş esrârıdır hak
E nbiyâlar şahı ümmeti mutlak

B ittabii lânetullâh güldüren
E lleriyle kardeşini öldüren
Ş ekâvetin alemini kaldıran
E sas gülü açılırken solduran
R uy û zemin çukuruna dolduran
İ ki sınıf insanlığı olduran
Y arısıyla hevâsını güldüren
E ter verip zannettiren baldıran
T ariki HAKK’tan şaşırtıp yıldıran
İ nsânlığın yüz karası bir kılân
N ûrdan kaçıp nâr bahrine daldıran

T arîkı velâyet dustûru haktır
A lâyı va’lâda sekinet yoktur
V a esafâ istiğfar iştiyâk çoktur
 lemler beşeri hislerden paktır
F âzilete Resûlüllâh kaynaktır
I ksârı irtikâp eden ahmaktır
N evesân’a düçar olan bunaktır
A lemişûmûldür VAHY’i aşiyân
A lemlerde üç tüz sene ağlayıp
Ş ükür cilbabını Havva bağlayıp
İ çtinaben azraile zağlayıp
Y eryüzüne düşman olup indiler
 ğyar düşman hilesine kandılar
N uru hikmetidir ki aldandılar

 mîn el Muhammed yoktur dahası
M ûsâ-huccet, TURÎ SİNÂ boyası
İ sâ’dır rûhların zahir hayâsı
N ebîler nebisi hasların hası
E lestte yüklenen kutlu anası

A lemlerin özü, bir tanesidir
B erzahı âlemden gelen sesidir
D ehrinde miracın bahanesidir
İ slâm olan Kudüs divânesidir
L evlâke levlâke kudsiyesidir
L â yüsel olanın Habîbesidir
 lemler şahının ehibbasıdır
H abîbi Halîkının cilvesidir

 dem’dir ilk NEBÎ Habîb,mayası
M uhammed’dir Havva inci oyası
İ brâhimdir cümlenin ehibbâsı
Y erin ve göklerin Habîbdir hası
N ûh’un meskenidir CÛDÎ kayası

İ SLÂMİ: akıllar mahlûktur külli
S ırrı ilâhiden hâli temelli
L âyüsel değil ki, cirimi belli
A nlamak fikretmek idrâkin işi
M ümteni bilince esrârı, kişi
İ çinden yapacak haktan teşvişi