Akroşist Şiiri - Ekrem Kozak

Maziden bir anı gibisin unutamadığım
Ümidim olurdun yorgun gecelerde suskunluğuma
Sen yağardın susuzluktan çatlayan kuraklığıma
Adına şiirler yazar şarkılar söylerdim
Dolaşırdı dillerden dile sıladan sıla
Eskimeyen bir şarkısın sen hâlâ dudaklarımda

Özenirdik hep ölümsüz sevdalara
Zemheride yaprağa duran dala
Dillerden düşmeyen Leyla ya mecnun a
Elimde mi sanırsın şimdi her şeyi unutmak
Matemini yaşarken sensiz gecelerin kuytuluğunda
İlmek ilmek hasreti dokurum gönül tezgahında
Rüyalarım kadar yakın olmasanda

Cama vuran yağmur damlalarına bakar
Aşkı bulurduk süzülen her damlada
Nadide bir çiçek gibi boyun eğer dururdun
Islak gözlerin buğulu camlara yansırken
Mum ışığının gölgesinde aydınlanırdı sevdalar

Aldırma şimdi gamlı hallerime
Rüzgarda yağmuru bendine çekiyor bak
Kimi zaman rüzgara kaptırırsın kendini
Anlayamazsın nereye sürüklendiğini
Düşersin bir kör kuyuya yada yalnız bir sokağa
Akıntıya kapılmamak içindir çaba ne fayda
Şehrin ışıkları ölüm meşalesi olurken üstünde
Ilgıt ılgıt damlalar sızar çaresiz yorgun bedenimde
Maziye akar bu şehrin sessiz karanlığında.