'Üzülme' diyorsun ama ben sevdiklerim, dostlarım, çocuklarım, ailem, ülkem, hasılı tüm canlılar için daima üzülürüm. Bu benim elimde değil. Ayrıca üzülmesini bilmek de bir ayrıcalıktır diye düşünürüm hep...
Herkesin kötü anları vardır evlat. Ve mutlaka bir yumuşak karnı veya Aşil'in topuğu misali kolaycacık vurulduğu zayıf bir noktası. Üstelik sıkça kendimizden düşeriz. Bizi bizden sorgular; içimizle yüzleşir ve hatta kavga ederiz. Aynalarımıza bakmaya korktuğumuz anlardır bunlar.
Kimse korkusuz değildir, unutma! Korku ki içimizi daraltır, yüzümüze damgasını vurur, sükunetimizi çalar ve sonuçta yürek öyle bir kabarır ki hiçbir yere sığamaz olur. Biz, eğer kavgamızı bizimle yapamıyorsak, başkaları ile yaparız. Dünyaya başkaldırırken, aslında kendi zayıflığımıza baş kaldırıyoruzdur. Önemli olan, bu mücadeleden sağ çıkabilmek...
Bir şiirimde ne demiştim hatırla (Adak Ağaçları Kızgın) :
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
