Ayrılık ruhumun akrep kıskacı,
Sokmasa onsuzum, soksa da onsuz..
Yoksa şifa mıdır bu keskin acı?
Bu acı bıraktı evimi yolsuz.
Ayrılık, yalnızlık nişanesidir;
Alnımda buluşur sönen her yıldız.
Onun duymadığı sükût sesidir,
Sükût, ayrılığı parlatan yaldız…
Sükût ki, mehtapta ay tutulması..
Birden ışığını kısar gök yüzü..
Zordur suskun dilin avutulması,
Zifiri karanlık hayalin yüzü…
Halil İbrahim Alboğa
Kayıt Tarihi : 6.3.2018 01:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!