Akraba Değil En Zehirli Akrep

Vefalı bir akrabam yok çoğu akrep olmuş,
Allahı ve Resulullahı alet etmişler, ihlas kalmamış,
Doğru konuşmadıkları ve riyakar oldukları için,
Yüreğimdeki muhabbetleri bitmiş, gönlüm onları unutmuş.

Konuştukları zaman, mangalda kül bırakmazlar,
Kendilerinden başkasını hiç mi hiç beğenmezler,
Hep başkalarından, saygı, hürmet, iltifat beklerler,
Yeme, içme dostu olmuşlar, başka bir şeye yaramazlar.

Böyle dostlar olmaz olsun, bu gönül aciz onlardan,
Bıktım usandım, Rabbim onları atmış dergahından,
Korkuyorlar yaptığım ve de yapacağım beddualardan,
Ne bu dünyada hayır görecekler, ne de kurtulacaklar ahımdan.

Benim de şefkate, sevgiye, maddi manevi yardıma ihtiyacım oldu,
Akraba diye bildiklerimden, etrafımda hiç kimse yoktu,
Ben sıkıntılar içinde, kıvranıp gözüme uyku girmezken,
Kapmışlar pınar başlarını, başkalarına bir yudum su vermek çok zordu.

Ama ne hikmet ise, bir türlü muaffak olamıyorlar,
Yiyorlar, içiyorlar tıka basa ama bir türlü doymuyorlar,
Daima iki gözden iki çeşme ağlayıp sızlıyorlar,
Bana her baktıklarında da özeniyorlar, ama bunu hep gizliyorlar.

İtiraf etmeliyim ki, her bakımdan ayrı dünyanın insanlarıyız,
Kesinlikle bizler, bir araya gelip hiç anlaşamayız,
Görünürde aynı yolun yolcularıyız,
Ama gece ile güngüz gibi, birbirimize çok zıt ve de farklıyız.
17/11/2003