Aklında Kalsın Yâr Şiiri - Mehmet Zafer

Yine ağlamaklı gökyüzü
Gözleri aynı sen gibi ıslak
Ve ay görünmüyor bu gece de
Sen gibi ulaşılmaz.
Ey gözleri gönül urbama mekan kurmuş sevdam
Sokul yamacıma
Bırakma beni.

Bırakırsan kayıp giderim kızağa çekilmiş bu kentten
Ki fermanım çoktan verilmiş.
Tutunduğum sevdam hürmetine
Gözlerini bunca ırak mesafelerden alıp
Yüreğime can yapan Rabbim’e Andolsun ki
Ölümle aramda Araf’sın.
Neden bu kadar zor
Bir adım atıp ta elini uzatmak?
Tutup çıkarmak Araflardan?

Bir can kaça çıkar
Canıma can bildiğim sevdam?
Söylesene,toplasak kaç dil yanığı bir yara eder?

Topla dağınık ömrümle ömrüme meyleden hüznümü
Topla ki ayrılık işkillenmesin! !

Sen başımın tacısın ey eriyip giden ömrümün ilacı.! !
Andolsun ki özledim seni
Özleyerek gidiyorum
Altını çiz.

Ölmek dediğin gülüm,ödünç bir soluktan öte nedir ki?
Ve yaşamak ölüme kaçamak değil midir?
Aşkıma biçtiğin mihir ölümse
Ölüm senden öte bir güzelliktir
Aklında kalsın Yâr! !